Сірыйская расцяжка Пуціна
- 3.12.2024, 16:29
- 7,018
Улада ў Дамаску захісталася.
Канец лістапада адзначаны з'яўленнем новай стужкай баявых справаздач, у якой фігуруюць мала ці зусім незнаёмыя для большасці абывацеляў геаграфічныя назвы - Алепа, Ідрыс, Хана, піша «Эхо России».
А ў гаспадара Расеі ўзнікла праблема расцяжкі з Сірыяй на іншым канцы…
Калі зірнуць на геаграфічную і палітычную мапу Сірыі, то цяжка знайсці ў свеце аналаг такой стракатай коўдры. Як мінімум палову тэрыторыі - паўднёвую яе частку - займаюць горы і пустыня, зусім непрыдатныя для жыцця. А паўночна-ўсходняя і паўночна-заходняя часткі хранічна з'яўляюцца рэгіёнамі, непадуладнымі Дамаску. Перш за ўсё, гэта Курдыстан, які мяжуе з Турцыяй, на паўночным захадзе краіны, які, будучы аўтаноміяй, фактычна сам па сабе. На поўдзень амаль палова краіны падзеленая паміж Ісламскай дзяржавай (ІДІЛ) і т.зв. Дэмакратычнымі сіламі (Сірыйская свабодная армія). На паўночным усходзе і зусім адколатай часткай з'яўляецца правінцыя Ідліб, занятая т.зв. паўстанцамі. Многія гады - як мінімум 15 гадоў - канфігурацыі гэтых зон знаходзяцца ў бесперапыннай дынаміцы. І, напрыклад, сёння ўрад Асада кантралюе максімум толькі палову тэрыторыі краіны.
Усё гэта вынік як проста неапрацаванасці зямлі праз яе бясплоднасць ці цяжкадаступнасць. Так і вынік грамадзянскай вайны з удзелам замежных гульцоў у асобе Расеі, Турцыі, Ірана і Захаду, з перапынкамі ды імклівымі ўспышкамі грамадзянскай вайны, якая цягнецца з 2011 года, калі пачалося паўстанне вайскоўцаў супраць Башара Асада, які кіруе ў рангу прэзідэнта, як і яго сябрук Пуцін, з 2000-га года. І які змяніў на гэтай пасадзе свайго тату Хафеса, які валадарыў у Сірыі 30 гадоў.
У сваю чаргу хранічнае напружанне выкліканае тым, што ў краіне, на 75% працэнтаў суніцкай, кіруе алавіт. Прычым, у адрозненне ад свайго бацькі, які гэтую акалічнасць у кадравай палітыцы ўлічваў і балансаваў, Башыр Асад усюды ва ўладзе расстаўляе алавітаў, сканцэнтраваных у асноўным у прыморскай Латакіі. Гэта значыць, людзей, якія вызнаюць сумесь ісламу шыіцкага толку, хрысціянства і старажытных усходніх вераванняў. Што, натуральна, робіць уладу Дамаска дастаткова хісткай. І калі б не расейскія штыкі, даўно б абрынулася.
Іншым дэстабілізуючым фактарам з'яўляецца турэцкая цікавасць на поўначы краіны, дзе размясціліся курды. І Анкара імкнецца да таго, каб стварыць тут вялікі плацдарм, які дазволіў бы паглынуць мяцежны рэгіён. Менавіта тут - паблізу турэцкай мяжы гадамі збіраліся апазіцыйныя Асаду сілы, абагульнена названыя «паўстанцамі».
Ці здолее ў цяперашняй сітуацыі Асад спыніць рух на Дамаск - адказ ляжыць у Маскве, куды ён ірвануў па дапамогу ў першы ж дзень пасля пачатку калатнечы. Усё пытанне ў тым, колькі Пуцін можа ахвяраваць сіл, калі іх яму і ва Украіне ўжо не стае?