Толькі б не прыляцелі марсіяне
2- Уладзімір Халіп
- 30.04.2025, 9:10
- 5,068

Цудоўныя надыходзяць часы.
Цудоўныя надыходзяць часы. З нагоды марскіх манеўраў кітайцы высадзіліся раптам на спрэчную выспу. Ці нават рыф. Ці не занадта прыкметны. Быццам бы ўсяго там нейкіх 200 квадратных метраў. Ці нешта блізу таго. Падумаеш, бяда! На першы погляд, гэты непрыкметны дэсант раптам разгарнуў кітайскі сцяг. Натуральна, усё, што адбываецца было старанна знята на камеру. Відавочна, нездарма. Тым больш, адбылося ўсё гэта паблізу найважнейшага вайсковага фарпоста Філіпінаў. Аднак нічога асаблівага ў той дзень не здарылася.
Так і застаўся б, магчыма, гэты інцыдэнт прыкрым непаразуменнем. Часам падступны. Тут вакол такое дзеецца, што на ўсякія дробязі ўвагі ўжо ніхто не звяртае. Вядома, гэта ўсё нядобра. Зразумелая справа, што калі пачалася такая адкрытая валтузня, то гэты быццам бы выразна пазначаны кавалак зямлі кітайцы нікому не аддадуць. Ды якая там зямля - фактычна, рыф ў акіяне. Але гэта не Тайвань. І навошта ім спатрэбілася гэта нешта, якое тырчыць недарэчна з вады? Аднак ва ўсім ёсць свой схаваны сэнс. Важна толькі зачапіцца. Потым, калі яны сапраўды нешта задумалі, насыплюць грунт. Будзе выспа. Пракладуць узлётную паласу. Паўстане яшчэ адна вайсковая база. Аднак некалькі дзён там было яшчэ ціха.
А ў мінулую нядзелю гэты сціплы астравок, Сэндзі-Кей з архіпелага Спратлі, зноў раптам паўстаў на гарызонце актуальных навін. Разыграўся амаль той жа варыянт раптоўных падзей. Там высадзіўся дэсант. Толькі ўжо не Кітайскі, а філіпінскі. Вайсковыя маракі. Берагавая ахова. Паліцыя. Зноў паставілі сцяг. Вядома, гэтым разам - філіпінскі. Як і падчас Першай высадкі, была праведзеная дэталёвая відэаздымка ўсёй акцыі. Адзінае, што адрознівала новы інцыдэнт ад папярэдняга, гэта кітайскі карабель. Ён стаяў непадалёк ад злашчаснага астраўка. Відавочна, проста назіраў за тым, што адбываецца.
Падобныя акцыі Філіпінскія вайскоўцы правялі ў той жа дзень на астравах Сэндзі-Кей-1, Сэндзі-Кей-2 і Сэндзі-Кей-3. Такія атрымаліся ў выніку каралі. І ніякіх інцыдэнтаў. Вось толькі там за дзеяннямі гэтага дэсанту назіралі ўжо сем караблёў. Натуральна, кітайскіх. Прадказаць з дакладнасцю, якія наступствы будуць у гэтых недвухсэнсоўных рытуалаў у такі беспрасветны час, пакуль не наважваецца ніхто. Ясна толькі адно - гэта далёка не выпадковыя інцыдэнты, і без працягу такія гульні не застануцца.
Там, на ўсходзе, ужо гатовы выбухнуць і яшчэ адзін даўно тлеючы канфлікт дзве краіны з ядзернай зброяй не выключаюць магчымасці Вялікай вайны. Пакуль ідуць толькі спарадычныя перастрэлкі. Але памежныя пераходы закрытыя. І хто ведае, у што можа выліцца гэты далёка не лакальны інцыдэнт. Ва ўсякім выпадку, Індыя правяла пускі ракет, каб паказаць сваю гатоўнасць да высокадакладных наступальных удараў. А міністр абароны Пакістана ўжо заявіў, што суседняя краіна ў такім выпадку «атрымае больш чым прапарцыйны адказ». Рэгіён стоена чакае, што будзе далей.
Аб іншых гарачых мясцінах і казаць не даводзіцца. Нават скрозь туман і заслону звычайнай дэмагогіі правадыроў няцяжка заўважыць, што насуперак усім запэўненням аб гэтай няшчаснай планеце распаўзаецца вайна. Гэта ж не выпадковасць, што больш за сто краін летась павялічылі свае вайсковыя выдаткі. У свеце яны выраслі на 9,4 адсотка, а ў Еўропе, уключаючы Расею, на ўсе 17. Сусветныя выдаткі на ўсё гэта склалі 2,72 трыльёна даляраў. Якая раскоша! Калі першыя прыкметы бяды нікога не турбуюць, чаму б ёй не палыхнуць маштабна. Другая Сусветная ў вобразе нечуванага бедства амаль забылася. Засталася толькі безаглядная радасць даўняй перамогі. І дэбільны цяперашні вокліч «Можам паўтарыць!». Тут і сумнявацца няма чаго, могуць паспрабаваць.
Дзіўная сенсацыя вылупілася нядаўна. На няўтульным Марсе раптам пазначылася дзірка. Вялікая. Выразная. Ідэальнае кола. З агульнага меркавання, іншапланетная стыхія ні пры якім надвор'і такі цуд стварыць не можа. Дык што ж у выніку? А вось тое самае. Можа выявіцца, што тамтэйшая цывілізацыя часоў цёплых марсіянскіх акіянаў і добразычлівай атмасферы не знікла без следу пасля катастрофы, а сышла ў пустэчу пад паверхняй планеты. І вядзе пастаянны маніторынг мітуслівых дзеянняў сваіх зямных суседзяў, развязваючы цяжкую задачу. А ці варта ўсталёўваць кантакт з нашай бесталковай папуляцыяй? Пытанне далёка не адназначнае.
І нават калі прыхільнікаў міжпланетных дачыненняў там будзе значна больш, і скептыкам давядзецца падпарадкавацца большасці, нявыкрутка непазбежная. Дапусцім, яны дастануць са сваіх ангараў нейкі стары зоркалёт. Заправяць яго нейкім даўнім палівам. І, прыцягнутыя штучным інтэлектам і іншымі невыразнымі прыкметамі тутэйшай цывілізацыі, яны да нас абавязкова прыляцяць. І зямныя ведзьмакі іх не адпудзяць. І нават пазначыцца цалкам прымальны кантакт. Нічога добрага ў выніку не атрымаецца.
Таму што, так ці інакш, яны даведаюцца неўзабаве, якія войны шугаюць тут на ўсіх мацерыках і ў акіянах. А яшчэ, цалкам магчыма, у дадатак дакапаюцца і да інфармацыі аб тым, якую дзель усеагульнага здабытку людзі выдаткоўваюць на знішчэнне саміх сябе. Тут ужо без варыянтаў. Госці паспешліва дадуць лататы, каб ніколі больш не вяртацца на гэтую недарэчную планету.
І толькі штучны інтэлект, цалкам магчыма, будзе бегчы мітусліва следам за якія зоркалётам, які будзе стартаваць, выкрыкваючы бессэнсоўныя фразы: «Вазьміце мяне з сабой!.. Я тут не застануся!»
Пустыя надзеі - куды яму падзецца?
Уладзімір Халіп, адмыслова для Charter97.org